Vandaag vond ik het heel lastig om aan te geven wat voor mij belangrijk is. En ik voel dat mijn lijf zo dankbaar is dat ik het toch heb gedaan.
Kiespijn
Zo’n 3 weken geleden heb ik tot twee keer toe een verdoving bij de tandarts gehad. Sinds die tijd voel ik mij moe, hangerig en prikkelbaar. Voor die tijd had ik juist meer energie, was opgeladen. Ik let goed op mijn eten, wat mij energie geeft en wat niet. Nu hoef ik daar niet echt moeite voor te doen, alleen te luisteren naar mijn lijf. Maar toch, ik voelde mij zo down. Zou ik soms voedingsstoffen missen, zou ik misschien wel meer vlees moeten eten? Was het een tekort aan B12? Waar kwam toch die energiedip vandaan? Ik wilde het echt heel graag begrijpen.
En toen kreeg ik dit artikel onder ogen, er viel voor mij meteen een heleboel op z’n plek. En bij een meting bij een natuurgeneeskundige bleek er een hoge mate van toxische belasting aanwezig, en een parasiet, waarschijnlijk een souvenir uit Hawaii 😉
Ik voelde mij gelijk een stuk beter omdat ik het een naam kon geven. Dat o.a. verdoving zo’n impact kan geven op je hele gesteldheid.
Noodzakelijk of preventief?
Nu had ik vanmorgen een afspraak bij de tandarts, een noodvulling zou vervangen worden. En je raadt het al: hij stond alweer klaar met z’n spuit Ik zeg: “Moet het echt verdoofd worden?” “Ja, voor de zekerheid.” Voor de zekerheid? Preventief? Ik dacht het niet. Maar wat vind ik dat moeilijk om dat ook te zeggen. Maar ik doe het toch. Ook al vinden ze mij misschien wel raar of apart. Geen verdoving voor mij, als het echt heel erg pijn doet, zeg ik het wel. Dat is oké. Ik denk nog bij mijzelf: Ik heb 3 kinderen gebaard, volgens mij kan dit niet veel erger zijn 😉 . En inderdaad, zo erg was het niet.
Aan de ene kant ben ik trots op mijzelf, aan de andere kant maakt het mij verdrietig dat er zo gemakkelijk verdoofd wordt, dat het lijkt alsof er geen keuze is. Ik ben blij (en mijn lijf ook) dat ik vandaag de keuze heb gemaakt. En dat ik mij er nu bewust van ben dat de pijn wel meeviel.
De angst dat het echt pijn zou doen was groter dan dat het daadwerkelijk pijn heeft gedaan.