Wat een reis! Ik zit in de lounge een hotel op een steenworp afstand van het vliegveld van Los Angeles. Net geland vanuit het paradijs en aan het wachten op de vlucht naar Nederland. Met heel veel dankbaarheid kijk ik terug. Op een reis met veel dimensies. Een reis met mooie ontmoetingen, bijzondere vriendschappen, groei, tranen van het huilen, èn van het lachen.
Elementen
Er is geen eiland ter wereld waar alle elementen zo samenkomen als op Hawaii. Jeetje, wat is het daar mooi. Ik heb mogen zwemmen met dolfijnen, in de oceaan. Die hele grote oceaan, waar ik mijn angsten heb mogen overwinnen. Ik had tot die eerste ochtend geen idee hoe bang ik daadwerkelijk was. Ik wist dat ik het eng vond om in natuurwater te zwemmen (in mijn hoofd vanwege de vissen). Maar de oceaan, dat is toch echt andere koek. Tot in de verte kunnen kijken en geen land te zien, golven die zo wispelturig zijn, geen patroon te ontdekken. En de kracht die de oceaan uitstraalt. En dat wij mensen dan iets bedacht hebben waardoor het mogelijk is om te zwemmen en onder water te blijven kijken en te ademen. Het voelde voor mij alsof ik hun leefomgeving verstoorde. Dat wij daar als mensen niet thuishoren.
Metafoor
De oceaan bleek eigenlijk wel een mooie metafoor van het leven. Wat ik voelde was angst voor de diepte, het grootste, angst voor wat ik allemaal tegen zou komen. Angst dat de golven mij zouden overvallen.. pffff…. als ik er nog aan denk… En uiteindelijk gaat het natuurlijk over vertrouwen, vertrouwen in mijzelf.
En dan is het moment dat ik er samen met Jeroen in ga. De mannen krijgen de ‘taak’ hun vrouw te beschermen, er voor haar te zijn. Ik was doodsbang en moest mij totaal overgeven aan Jeroen, hem vertrouwen. Op het moment dat ik eindelijk het water in durf voel ik mij naar de bodem getrokken, mijn duikmasker wil niet lukken, elke golf die er is komt over mij heen, ik probeer met alle geweld boven de golven te blijven, maar hoe harder ik werk, hoe meer golven ik over mij heen krijg. Nu weet ik dat het gaat om overgave, achterover liggen en meedeinen met de golven. En dat ik mij dan 100 kilo lichter voel, ik mijn snorkel equipment helemaal prima zelf kan aandoen en dat het dan genieten is. En dat het stil is onder de golven. En dat het licht is onder water, terwijl het vanaf de kant zo donker leek. En dat er zoveel moois te zien is als je durft te kijken.
Dit proces was voor mij weer een bewijs dat in onze grootste angst vaak het grootste verlangen ligt. Ik was niet meer uit het water te krijgen, ik kon zo genieten, zo in het nu zijn. Al het andere telt niet onder water.
Dolfijnen
Elke ochtend was het weer een verrassing of de dolfijnen ons zouden vinden. En we hadden geluk. Elke dag hebben we ze mogen ontmoeten. Ik kan niet beschrijven hoe bijzonder dat is. Met m’n hoofd onder water kijken hoe ze onder mij door zwemmen, soms rustig, soms wat sneller. Dat ze boven het water uitspringen, spelen, omdat ze dat zelf graag willen. De eerste keer dat ik ze zag kon ik alleen maar huilen om zoveel schoonheid, sierlijkheid, speelsheid, onschuld en liefde. En hun geluid…. magisch…. Dat was voor mij zo speciaal. Ik hoefde ze niet eens te zien, als ik ze al hoorde, maakte mijn hart een sprongetje. Het heeft mij inzicht gegeven dat ik meer mag luisteren naar wat er om mij heen gebeurt.
Thuis
En dan maak ik mij klaar voor de laatste vliegreis. Het is zo fijn om weer naar huis te gaan. Om deze energie mee te mogen nemen naar de kindjes. Ze weer te zien, morgen van school te halen en heel veel te knuffelen en van ze te genieten.
Aloha Hawaii and the ocean, mahalo for showing me the fear and the beauty.
Mahalo Jeroen for being there for me when I was transforming my fear for the ocean into surrender.