Purenes

“Are you going home or are you leaving home?” vraagt een man naast mij in het vliegtuig. Het is het begin van een bijzonder gesprek. “Are you an artist?” is zijn tweede vraag. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat ben ik niet. En hij begint uit te leggen dat hij vindt dat iedereen een artiest is. De computerprogrammeur, de bouwtekenaar, de accountant, de timmerman, de kok en ja, ook ik.

Het geeft mij iets om over na te denken. Bij het woord ‘artist’ denk ik groot, Pink, Rembrandt, Oprah Winfrey, allemaal groot en bekend… Terwijl iedereen bezig is om zijn of haar wereld een beetje mooier te maken met zijn of haar gift.

Ik besef mij dat het gesprek heel anders had geweest als zijn eerste twee vragen waren geweest :”Where are you from?” en “What do you do for a living?”.

Vlak voor zijn verjaardag zegt hij tegen zijn vrouw en twee kinderen dat hij weet wat hij voor cadeau wil hebben. Nee, geen sokken of een nieuwe trui. Hij wil ‘questions’. Hij zegt: “Ik vroeg hen om zich voor te stellen dat ik er niet meer zou zijn en wat ze mij dan nog allemaal zouden willen vragen. En dan als een wonder kom ik weer tot leven en kan ik al hun vragen nu beantwoorden.
Hij kreeg van zijn vrouw 33 vragen, zijn oudste zoon 67 vragen en zijn jongste zoon stelde meer dan 100 vragen.

Ik vraag hem of hij artiest is en hij vertelt dat hij ‘storyteller’ is. Hij vertelt de verhalen van personen uit de geschiedenis. Hij brengt het geschiedenisboek tot leven. Omdat hij ervan overtuigd is dat de verhalen verteld moeten worden. Dat je je kennis doorgeeft in dit leven, dat je alle vragen beantwoordt. En dat je zelf ook vragen blijft stellen. Om de verhalen van anderen te horen.

Hij geeft mij een flyer van zijn werk. Uitgedost in een 17e eeuws kostuum vertelt hij het verhaal van John Weley (1703). En ik word enorm geraakt door wat er op de achterkant staat:

Do all the good you can,
By all the means you can,
In all the ways you can,
In all the places you can,
At all the times you can,
To all the people you can,
As long as ever you can!

John Wesley

Aloha en Mahalo!

Milan (11) heeft vandaag zijn spreekbeurt. Gisteren zei hij tegen mij: “Mam, ik ben eigenlijk best zenuwachtig.” Mijn eerste reactie was dat ik hem wilde zeggen dat dit toch helemaal niet nodig was. Gelukkig slikte ik mijn woorden op tijd in en ik legde hem uit dat bij mij zenuwachtig zijn betekent dat ik alert ben en dat ik mij goed kan concentreren.

Dat ik het in mijn lijf kan voelen als het mij helpt en wanneer het mij tegenwerkt. Ik vertelde hem dat ik laatst voor een groep ‘moest’ staan en dat ik zo zenuwachtig was dat ik er misselijk van was, en dan bedoel ik ook echt heel misselijk. Ik dacht echt dat ik ziek was en was in staat om naar huis te gaan. Kijk, en dan is zenuwachtig zijn niet zo handig. Milan schudde zijn hoofd en zei dat hij het zo erg gelukkig niet had.

Vanmorgen oefent hij nog even zijn spreekbeurt. Of we nog tips en tops hadden. Wat zijn grootste talent is, is dat Milan zichzelf is en ik geef hem de tip om echt zichzelf te zijn en zijn verhaal te vertellen. “Dit is jouw moment.” Net voor hij de deur uitgaat zegt hij nog even: “Jij durft niet wat ik nu ga doen, hè mamma?” “Nee schat, dat durf ik nog niet.” En ik zie hem groeien.

Onderweg naar school zegt Milan tegen pappa: “Ik ben eigenlijk helemaal niet zo zenuwachtig meer, gelukkig heb ik het nog een keer kunnen oefenen. Ik heb er eigenlijk wel zin in.”

En laat nou deze trotse moeder al de hele ochtend misselijk zijn 😉

Liefs, Agnes

Stel je voor: oudejaarsavond 2013: Een leuk feestje thuis in het vooruitzicht, de eerste vrienden komen binnen. Ik heb echt enorm veel zin in champagne en een vriend zegt: ‘Dat mag pas om 12 uur.’ Waarop ik reageer: ‘Van wie?’ En vervolgens op dat moment -met meerdere overigens ;-)- heerlijk genoten van de champagne.

Op dat moment was voor mij een nieuw thema geboren:

Why wait?

Voor zolang ik mij al kan herinneren ben ik aan het wachten: wachten tot het juiste moment, wachten tot iets perfect is, wachten tot het helemaal af is, wachten tot ik er klaar voor ben. En ook met deze site merk ik het. Stemmetjes die mij zeggen dat de kleuren nog niet perfect zijn, dat er eerst een logo moet zijn, dat ik eerst een goed plan moet uitstippelen…. bal, bla, bla…. Natuurlijk weet ik dat deze stemmetjes mij willen beschermen, dat ze op bepaalde punten gelijk hebben. Maar ik besef mij ook heel goed dat ze mij ook zo vaak -onterecht- hebben tegengehouden, afgeremd.

Dus nu is het moment, ik geef mijzelf ‘groen licht’. Het voelt heel kwetsbaar, eng ook wel. Het voelt als een stukje van mijzelf blootgeven. Iets waar ik heel erg naar verlang, en tegelijkertijd mijn grootste angst is.