agnes

Ha lieverds,

Even een ander berichtje dan je normaal van mij gewend bent. Omdat ik merk dat het vorige week weer zo’n week was. Zo’n week met enorm veel indrukken. En die dan niet zo goed geland zijn. Voor mij is schrijven een manier om te verwerken. Dus bij deze mijn hoogtepunten van de afgelopen week. Een week waarin ik (nog steeds) niet helemaal fit ben en waarbij ik heel erg mocht voelen wat ik wel deed en wat niet. En dat betekende dat ik ‘s avonds een heleboel leuke dingen heb gedaan en de dag erna zonder energie op de bank lag. Maar het was het meer dan waard…

Vriendinnen van Amstel Live
Maandag begon het met een fantastisch bezoek aan de Vrienden van Amstel Live, of in ons geval de Vriendinnen van Amstel live. Heerlijk met een stel meiden de week goed beginnen. Met als absoluut persoonlijk hoogtepunt het optreden van Armin van Buuren, waarbij hij het nummer speelt dat Jeroen heeft gebruikt voor het filmpje van Hawaii. Stond ik daar met heimwee, kippenvel en tranen in m’n ogen te genieten….

Isabelle Beernaerdt
Woensdagavond heerlijk met mijn grootste dochter op pad. Eerst lekker gegeten bij Bregje in Nieuwegein (aanrader!) en daarna naar de voorstelling van Isabelle Beernaerdt. We vonden het allebei erg mooi om te zien, maar misten het verhaal een beetje. Luna verwoordde het eigenlijk heel goed: “Zeg mam, zullen we de volgende keer naar iets toegaan waar we lekker kunnen lachen?” Ik ga akkoord 😉

Overvloed
Donderdag spreken Nadine van Innerheart en ik een nieuwe datum af voor een vervolg op de MoederDochterCirkel, delen deze op Facebook en binnen 2(!) uur is deze al helemaal vol. Hoe dankbaar kan je zijn voor zoveel moeiteloosheid en overvloed!

Chippendales (!)
En dan vrijdag een onwijs leuk feestje van een brandweercollega van Jeroen en dan worden we gewoon onverwachts getrakteerd op ‘YMCA’ en de Chippendales in één, er zijn saaiere vrijdagavonden 😉

Zaterdagmorgen gaan we met Luna mee naar de open dag van het Anna van Rijn College, waar ik zelf op gezeten heb toen het nog Randijk heette. Dat was een leuke trip down to memory lane. Toen ik daar naar het toilet ging kon ik het niet laten om nog even een blik op het plafond te werpen waar bij de schoolfeesten de drank werd verstopt… 😉

Nahko & Medicine for the people
En dan zaterdagmiddag door naar Amsterdam met Jeroen. Eerst samen uit eten om daarna naar de Melkweg te gaan voor een concert van Nahko & Medicine for the people. En tijdens dat etentje ontstaat een heerlijk idee om samen iets te gaan organiseren voor stellen, we zijn het nu verder aan het creëren, more to come…

Het concert van Nahko was enorm inspirerend. De opening door de sisters van Hawaii raakte mij enorm. Het openen van de ruimte, het neerzetten van een intentie van ‘peace’ en ‘love’, het was voelbaar in de hele ruimte. Kijk voor een filmpje van de opening op : https://www.youtube.com/watch?v=Y1_URJ7xVC0 De teksten zijn prachtig, de muziek recht uit het hart. Op youtube kun je hun muziek beluisteren en daar ook nog eens fantastische beelden bij, zeker de moeite waard!

Zondag heb ik de week heerlijk afgesloten met een dagje thuis, open haard, sauna en een film. Weer helemaal opgeladen voor een nieuwe week.

Liefs, Agnes

Dank je wel voor het ‘luisteren’ enneh… ik wil je mijn favoriete ‘Chippendale’ natuurlijk niet onthouden…..

Afgelopen weekend heb ik de kracht en de bevrijding van “Ik weet het niet” mogen ervaren. Ik deel het graag met jou. Want ik ben vast niet de enige die het moeilijk vind om iets niet te weten 😉

The body knows
Stel je het volgende voor: afgelopen zondag. 30 vrouwen in een sharing cirkel. “Wie heeft er iets te delen?”, wordt er gevraagd. En gelijk begint mijn lijf te reageren. Hartkloppingen, zwetende en trillende handen, golven van misselijkheid. En ik herken de signalen. Ik moet iets delen. Iets wat ik normaal gesproken niet meer spannend vind. En nu wel… want ik wist niet wat ik te delen had…

I don’t know
Ik weet het nog aardig lang uit te stellen. Er zijn al 3 vrouwen aan de beurt geweest en Ramya Norell wil de cirkel afsluiten. En als vanzelf gaat mijn arm dan eindelijk omhoog. “Eh, Ramya, my body tells me to speak up, but I don’t know what to share.” (de retraite is in het Engels, voor het gemak hou ik de rest in het Nederlands). Ze vraagt me om even ‘rustig’ te gaan zitten, ogen dicht te doen en te wachten of er nu iets komt. En ik antwoord weer “Nee, niets.” En dan vraagt ze mij in de cirkel te gaan staan. Slik, dat was nu net niet de bedoeling, want dat vind ik nog steeds erg spannend… Maar goed, er is geen houden aan. Mijn lichaam geeft aan dat het nu de tijd is. (waarvoor weet ik nog steeds niet). En ik ga staan. En ik heb mij er aan over te geven. Hoe spannend ik dat ook vind. En ik voel. En er komt nog steeds niets…. En dan opeens voel ik het. Het is zo duidelijk. Dit is waar het over gaat. En ik hoor mijzelf zeggen:

“I don’t know – I don’t know and that is so fucking oke!”

En terwijl ik dat zeg voel ik een ontspanning en vrijheid tegelijk. I don’t know, I don’t know. Hoe fijn is het om gewoon te kunnen zeggen: “Ik weet het niet.”

Parijs
Alles valt op z’n plek. Zaterdagmorgen hoorde ik het nieuws over Parijs. En ik probeerde het van mij af te zetten. Omdat ik er geen invloed op heb, behalve licht en liefde sturen naar iedereen die het nodig heeft (ook buiten Parijs). En ik merkte dat het opzij schuiven niet werkt. Dat het toch op de achtergrond aanwezig blijft. En dat blijkt wel als we vlak erna een meditatie en deze tekst enorm binnenkomt:

If our Mother Earth was able to speak, she would say;

“I have given you everything … to fulfill your dreams, your desires, your wishes. Even the possibility to declare your own destiny… and all I ask is that you take care of me and everything I have created for you.”

De tranen stromen over mijn wangen en “sorry” is het enige dat ik voel. En ik vraag mij af waar we in godsnaam (wat overigens een hele pijnlijke woordspeling in deze is) of in hemelsnaam (terwijl de situatie volgens mij ook niet aan de ongeziene wereld kan worden toegeschreven) met z’n allen mee bezig zijn. Met z’n allen… Dat is dus ook zo niet waar. Maar goed, een hoofd vol dus met vragen die dag.

Bevrijding en overgave
En wauw, wat een bevrijding om elke vraag te kunnen en mogen beantwoorden met “Ik weet het niet.” En niet als een onverschilligheid, maar met een diepe overgave aan iets groters. En dat ik het niet hoef te weten. En dat ik het niet hoef te dragen. En dat geeft ontspanning en vrijheid.

Ik nodig je uit om ook eens vaker te zeggen: “Ik weet het niet.” En ik hoop dat het net zo bevrijdend is voor jou als dat het voor mij is.

Liefs, Agnes

2016: Een nieuwe website voor PureNes, een nieuw aanbod aan workshops en zelfs ideeën voor een PureNes festival. Met andere woorden: zichtbaar worden. Wat voor mij tamelijk uit de comfort zone is. En daar kwam ik achter toen ik een fotoshoot voor de nieuwe website had…

Anoniem
Twee weken terug volgde ik een workshop. Aan het einde kwam toevallig de vrouwencirkel ter sprake en ik hoorde iemand zeggen: “Oh, ben JIJ die vrouw van de vrouwencirkels?” En ik merkte dat ik het aan de ene kant eigenlijk wel fijn vond dat ik nog geen ‘gezicht’ had. Lekker veilig, anoniem… En aan de andere kant voel ik een verlangen om mijn boodschap aan een grotere groep te gaan laten zien, met als consequentie dat ik zichtbaar mag gaan worden.

Even terug in de tijd
Het zal nu ongeveer een jaar geleden zijn dat ik besloot te gaan beginnen met de vrouwencirkels. En dat betekende dat ik zichtbaar moest worden. Want ja, een vrouwencirkel in je eentje zonder deelnemers, dat was niet wat ik voor ogen had. 😉

En eerlijk gezegd weet ik niet eens meer hoe ik de vrouwencirkels zichtbaar heb gemaakt. Het zal voornamelijk mond-op-mond geweest zijn. Dat is dan weer het voordeel van in een kleinere stad te wonen. En Facebook heeft mij enorm geholpen in het zichtbaar worden. En dan bedoel ik niet alleen voor PureNes.

Twitter
Van nature ben ik nogal introvert. En ik weet nog goed dat ik mijn eerste tweet op Twitter maakte. Ik was met een vriendin in Eurodisney en kan mij nog zo goed herinneren wat een adrenaline er door mijn lijf ging toen ik hierover postte. Zomaar iets mededelen zonder dat iemand daar om gevraagd had. En dan is Twitter nog redelijk anoniem als ik het vergelijk met Facebook. Bij FaceBook gaat het over persoonlijke contacten, mensen die je echt kent. Maar dankzij Twitter was de eerste hobbel al genomen en was de eerste FB post al iets minder spannend dan de eerste tweet.

En toen was het januari 2014. Nog zo’n stap in zichtbaar worden. Ik schrijf mijn eerste blog, Why wait, en deel het via Facebook. Het was hetzelfde gevoel als dat ik had toen ik ging parachute springen.

2016
En nu dus weer een nieuwe fase. Een nieuwe website is in de maak. En ik ‘moet’ daadwerkelijk met m’n kop erop. En dus mogen er foto’s gemaakt worden. En gelukkig tref ik daar Marianne Zeelenberg, via een vriendin van mij. We hebben telefonisch contact en ik heb gelijk een goed gevoel bij haar. We maken een afspraak en zij zegt nog: “Gaat vast helemaal goed komen.” Waarop ik denk: ”Ja, ja, heb je enig idee wat een hekel ik heb aan op de foto gaan?”

Uit de comfort zone
De drie dagen voorafgaand aan de shoot beginnen de zenuwen en de buikpijn al. “Wat nou als het echt niet lukt? Wat nou als ik echt niet leuk op een foto kan staan? Wat nou…”. en ga zo maar door. De dag breekt aan en het blijkt dat Marianne echt een topper is. Ze weet mij op mijn gemak te stellen, weet mijn wensen te vertalen en zorgt ervoor dat de spontaniteit het wint van mijn zenuwen.

Afgelopen vrijdag ben ik naar haar toegegaan om een selectie te maken van de foto’s. En wat werd ik daar blij van zeg. Alle credits voor Marianne. Zij heeft er voor gezorgd dat je mijn pure ik te zien krijgt. Mijn ziel, mijn blijheid als ik met PureNes bezig ben. Met deze foto’s durf ik de komende tijd wel zichtbaar te worden.

Why wait?
En gisteren kreeg ik de foto’s doorgestuurd om een definitieve keuze te maken. En ik wilde ze het liefst gelijk delen. Omdat ik er zelf zo blij mee ben. En toch hield iets mij tegen…. Oh ja, weer dat zichtbaar zijn.. 😉 En dan blijkt dat het thema dat op oudejaarsavond 2013 is geboren, nog steeds heel actueel is, namelijk Why Wait?

Dus bij deze……

Liefs, Agnes

Wil je op de hoogte worden gehouden van mijn ‘zichtbaarheid’? Like dan mijn pagina op Facebook en ontvang alle nieuwtjes.

Herken je dit? 
Je heel lang van tevoren ergens druk om maken, gedachtes die je beperken om iets te doen, of juist iets niet te doen? Angst, wantrouwen, onzekerheid, afgunst, oordelen? Gedachtes in je hoofd die je beperken om het leven te leven dat je graag wilt leven?
Vaak zijn dit de gedachtes die je zelf in de loop van de tijd gecreëerd hebt. Daar tegenover staat de stem van je ziel. De stem die ervoor zorgt dat je voluit kunt leven en zorgt dat je je levensdoel vervult.

En hoe gaaf zou het zijn als je deze twee soorten kan onderscheiden. Waardoor je de beperkende gedachtes nog wel hebt, maar je er niet meer door laat leiden.

Bewust onderzoeken
Inmiddels ben ik mij redelijk bewust van mijn gedachtes. En heb ik geleerd om onderscheid te maken tussen de stemmetjes die ik heb gecreëerd en de stem van mijn ziel.

Ik kies ervoor om mijn gedachtes en stemmetjes te onderzoeken. En ik heb het volgende onderscheid voor mijzelf gemaakt:

Een gecreëerde gedachte of stem:

• is vooral gebaseerd op angst
• zorgt voor twijfel
• spingt van de hak op de tak
• geeft onrust
• “Doe dat maar, anders…..”
• spreekt over voorwaardelijke liefde
• zorgt voor emoties als jaloezie, onzekerheid, faalangst enz.
• zorgt voor lichamelijke ongemakken zoals hoofdpijn, buikpijn, enz.
• is er continue, vooral ongevraagd en heel snel

Ik zal je een paar voorbeelden geven die nu om mij heen dwarrelen:

• “Tsss, je gaat dit toch niet delen?”
• “Wie ben jij nu om dit te verkondigen?”
• “Dit moet je voor jezelf houden hoor, mensen kunnen er echt iets van vinden dat je stemmen ‘hoort’”

Daar tegenover staat de waardevolle stem van de ziel.

De stem van de ziel:

• spreekt altijd uit onvoorwaardelijke liefde
• is er om je te ondersteunen
• heeft het beste met je voor
• heeft compassie
• steunt je, ook als je haar genegeerd hebt
• is vrij van oordelen
• is gebaseerd op vertrouwen
• gaat over moeiteloosheid
• geeft zekerheid
• heeft het nodig dat je bewust contact met haar maakt

Als ik op dit moment contact maak met deze stem, dan zegt ze:

• “Wauw, wat fijn dat de woorden zo moeiteloos komen”
• “Dit kan daadwerkelijk inzicht geven voor anderen”
• “Wat fijn dat je nu meer naar mij luistert”
• “Je kan mij vertrouwen”
• “Je bent veilig”

En ja, het vergt oefening om het onderscheid te maken. En het is enorm uitdagend. Zie het maar als een spel en enjoy the game!

Liefs, Agnes

Het was donker vannacht, pikzwart. Ik zie mijzelf in bed liggen terwijl ik in slaap probeer te vallen.

Vergif
Ik zie hoe jaloezie en onzekerheid in mijn lijf willen dringen. In de vorm van een slang, die dit als een soort vergif inbrengt. En ik merk dat ik er tegen aan het vechten ben. Ik voel dat mijn ziel vertrouwen heeft. Dus dat ik deze ‘waarschuwingen’ niet meer nodig heb. En dat vechten kost energie, en het lijkt alsof het ‘gif’ steeds sterker wordt. Ik voel ook daadwerkelijk fysieke pijn in mijn linkerbeen en linkerarm.

Wijsheid
En dan denk ik aan de woorden van een wijze vrouw die ik zondag op de beurs heb ontmoet. Ze zei letterlijk: “Gebruik de slang die in je buurt is, niet om z’n gif. Gebruik ‘m om zijn onuitputtelijke wijsheid.” Intuïtief voel ik dat het klopt, ook al kan ik het nog niet helemaal plaatsen. Ik val eindelijk in slaap…

’s Morgens krijg ik dit mooie plaatje op mijn Facebook tijdlijn en ik weet gelijk dat dit de slang is waar ik over heb gedroomd. Als ik de betekenis van de slang opzoek, komt deze tekst tevoorschijn:

De slang staat voor wedergeboorte en herrijzenis, metamorfose, geneeskunde, de stroom van het leven, mysterie en kracht. Slangen staan vaak symbool voor magie.  Slangen zorgen ervoor dat je je angsten en negatieve gedachten die ziekte kunnen veroorzaken, kwijtraakt.

Opeens heb ik een heel ander wereldbeeld. Ik heb het volste vertrouwen dat ik heerlijk ga slapen vannacht en stiekem hoop ik op nog een bezoekje van de slang 😉

Liefs, Agnes

Als ik een dagboek zou hebben, zou dit de bladzijde zijn van een bizarre week. Een andere stijl dan je van mij gewend bent, maar voor mij fijn om het even op een rijtje te zetten 😉

Rollercoaster
Een week waarin het voor mij voelt alsof ik in een soort van rollercoaster zit. Het ene moment omhoog, het andere moment omlaag. En dat met een enorme snelheid.

Voor het gemak heb ik het alleen over mijn eigen agenda en laat ik de toestanden in Parijs en het overgereden jongetje in Utrecht maar even buiten beschouwing.

Afscheid
Vorige week zaterdag is de 99-jarige oma Jopie van Jeroen opgenomen in het ziekenhuis. Dinsdagmorgen ben ik nog even bij haar geweest. Ik gunde haar zo een rustige dood en toen ik haar zo in die diepe slaap (coma) zag liggen, raakte mij dat enorm. Schijnbaar was ze er niet en ik voelde zo duidelijk dat ze er wel was. En dat ze reageerde op de mensen die langskwamen en die tegen haar praatten. En ik vond het onmenselijk, ik vond dat ze de morfine maar omhoog moesten gooien en dat het dan afgelopen was. Eenmaal thuis kwam het besef: “Wie ben ik om dit te willen beïnvloeden, om de natuur te willen helpen? Wie ben ik om te bepalen of iemand lijdt?” Blijkbaar was haar ziel er toch nog niet klaar voor die bewuste dinsdag. Gelukkig kregen we woensdagmorgen het verlossende telefoontje. Ze was in alle rust overleden. Op de manier waarop zij gewenst heeft.

Purenes vrouwencirkel

Diezelfde woensdag zou ik ’s avonds mijn eerste vrouwencirkel faciliteren. Mijn hele systeem ging die dag in verweer. Knallende koppijn, pijn in mijn rug. Ik hoorde continue in gedachten: “Doe dit nu toch niet, dit kan jij niet.” Steek je hoofd nu niet boven het maaiveld uit. Dit is Vianen hoor, die vrouwen gaan zich echt niet openstellen…” bla bla bla…. En ik besefte mij zo goed dat het mijn beperkende overtuigingen zijn, dat het mijn “Misses” zijn die mij willen “beschermen”, op hun manier dan…. Dus ik bedankte ze om er vervolgens geen aandacht meer aan te schenken. Of zoals ik binnen de NLP Master heb geleerd:

“Feel the fear and do it anyway.”

Ja, ik was ontzettend zenuwachtig en ik vond het enorm spannend. Doordat ik dit deelde met de groep merkte ik dat mijn kwetsbaarheid zorgde voor puurheid en vertrouwen. En het was heerlijk om te mogen doen. Een diepe buiging voor deze 16 vrouwen die met mij dit avontuur zijn begonnen. En dan krijg ik achteraf zulke mooie reacties, echt heel bijzonder.

“Bij binnenkomst voelde het gelijk goed, de sfeer, de geur, de kaarsjes en de muziek. En niet te vergeten .. jij en allemaal aardige open vrouwen.”

“Ik vond het een zeer bijzondere avond.Ik heb geweldig geslapen… Wat ik had kunnen verwachten wist ik niet. Ik was wel gespannen, nieuwe groep, vreemde mensen. En toen ik weg ging had ik een smile, heerlijk.”

Tranen
Donderdagavond het afscheid van oma. Onze kinderen hebben -gelukkig- nog niet iets dergelijks meegemaakt. Ik was zo geraakt dat ze zo makkelijk naar haar toeliepen en haar bewonderden in de kist. Luna, die een prachtig gedicht heeft gemaakt en dit aan haar voorleest. Tranen komen samen met het besef dat we haar nooit meer zullen zien in haar fysieke lichaam.

Nieuwjaarsborrel
Om vervolgens vrijdag ons klaar te maken om de nieuwjaarsreceptie van de Bootcampclub Vianen te hosten in het Mindcenter en hier voor 35 sporters een workshop te begeleiden. Weer die zenuwen. Even een vraag tussendoor: “Als je dit vaker doet, gaat dit dan over? Of blijven de zenuwen?” En dan de ontlading als het voorbij is en het een waardevolle en super gezellige avond is geworden.

Luna 11
En dan vandaag (zondag) de verjaardag van onze middelste. Luna is vandaag 11 jaar geworden. En natuurlijk ging ze gewoon hockeyen op haar verjaardag en als klap op de vuurpijl maakt ze 2 fantastische doelpunten, wat een cadeautje. En dat is ze…

Flow
Tenslotte hebben we morgen de begrafenis van oma Jopie. Kortom, van de ene gebeurtenis naar de andere. Elke dag weer, van de ene emotie naar de andere. En het is een uitdaging om in de flow te blijven, om met de stroom mee te gaan. Om te laten zijn wat er is. Dat verdriet en blijdschap heel dicht bij elkaar liggen. En het is redelijk gelukt, al zeg ik het zelf 😉

Liefs, Agnes

2014 is voor mij een jaar geweest van leren en rust. Het inzicht dat dingen ook moeiteloos kunnen was voor mij een van de grootste cadeaus van dit jaar. Het jaar bestond uit meer cadeautjes en deze wil ik graag met je delen.

Ik wens je een fantastisch 2015 toe, waarin al je dromen en wensen uit mogen komen! <3 Agnes

Mijn top 5 ervaringen

1. Hawaii
Onze reis naar Hawaii staat uiteraard helemaal bovenaan. Een couples retreat waarin we ontzettend veel verbinding hebben ervaren. Met elkaar, en met de natuur. We zwommen met de dolfijnen, we hoorden de walvissen onder water en zagen hun schouwspel boven water. Een fantastische ervaring die mij enorm geraakt heeft.

2. Open up
Een andere reis die wij met het gezin maakten, was afgelopen zomer op Open Up. Een festival met veel workshops op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Wat ik heel bijzonder vond was dat de kinderen zo welkom waren. En daar zag je heel duidelijk het concept : It takes a village to raise a child. Unaniem is hier besloten dat deze volgend jaar weer op ons lijstje komt.

3. Dakini Woman’s Way
Op 3 staat mijn werk als dakini bij de Woman’s Way. Een hele bijzondere ervaring. Voor mij was het zo’n inzicht dat ik niets hoef te doen, dat ik gewoon kan zijn met wie ik ben. Ik kon oefenen met het luisteren naar mijn intuïtie. Wanneer heeft iemand ondersteuning nodig en op welk moment is juist het eigen proces nodig?

4. Vitamine D
Op 4, heel verrassend, de ontdekking van Vitamine D. De laatste 3 maanden van het jaar zijn niet mijn meest favoriete maanden. Ik merk dan dat ik veel minder energie heb. En nu slik ik sinds een paar weken extra vitamine D. En het is net of de mist uit mijn hoofd is. Ik ben helder, heb zin om nieuwe ideeën neer te zetten en uit te werken. Ik ben zelfs heel relaxed de kerstdagen in gegaan, joehoe!

5. Zielenlezing
Een top 5 vond ik meer dan genoeg, en toch vind ik het lastig kiezen wat dan op nummer 5 komt. Ik ben heel blij met de Osho meditatietrainingen die ik heb gevolgd. Of de combinatie YinYoga/Bootcamp die heel goed voor mij is. En toch komt de zielenlezing op nummer 5. Deze heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Met behulp van kaarten wordt gekeken naar je zielenbestemming. Waarvoor ben je hier? Wat heb je al doorgemaakt? Waar zit je nu midden in? En waar ga je naar toe? Met welke intentie kwam je hier tijdens je geboorte? Het was voor mij herkenning en nieuwe inzichten tegelijk. Ik wil deze vorm ook zeker aan gaan bieden binnen Purenes. Ik gun dit echt iedereen.

Voor mij is onderstaande tekst de essentie van Purenes. Dit is waar het over gaat.
Gathering ourselves.
Celebrate.
Speak your truth.

We are the ones we’ve been waiting for.

A Hopi Elder Speaks

“You have been telling the people that this is the Eleventh Hour, 

now you must go back and tell the people that this is THE HOUR. 
And there are things to be considered…

Where are you living?
What are you doing?
What are your relationships?
Are you in right relation?
Where is your water?
Know your garden.
It is time to speak your Truth.
Create your community.
Be good to each other.
And do not look outside yourself for the leader.
We are the ones we’ve been waiting for.”

“This could be a good time! There is a river flowing now very fast.
It is so great and swift that there are those who will be afraid.
They will try to hold on to the shore. 
They will feel they are being torn apart and will suffer greatly.
Know the river has its destination.
The elders say we must let go of the shore, push off into the middle of the river, 
keep our eyes open, and our heads above the water.

And I say, see who is in there with you and celebrate.
At this time in history, we are to take nothing personally. 
Least of all, ourselves. 
For the moment that we do, our spiritual growth and journey comes to a halt.

The time of the lone wolf is over. Gather yourselves!
Banish the word struggle from your attitude and your vocabulary.
All that we do now must be done in a sacred manner and in celebration.
We are the ones we’ve been waiting for.”

Oraibi, Arizona
Hopi Nation