IMG_80172016: Een nieuwe website voor PureNes, een nieuw aanbod aan workshops en zelfs ideeën voor een PureNes festival. Met andere woorden: zichtbaar worden. Wat voor mij tamelijk uit de comfort zone is. En daar kwam ik achter toen ik een fotoshoot voor de nieuwe website had…

Anoniem
Twee weken terug volgde ik een workshop. Aan het einde kwam toevallig de vrouwencirkel ter sprake en ik hoorde iemand zeggen: “Oh, ben JIJ die vrouw van de vrouwencirkels?” En ik merkte dat ik het aan de ene kant eigenlijk wel fijn vond dat ik nog geen ‘gezicht’ had. Lekker veilig, anoniem… En aan de andere kant voel ik een verlangen om mijn boodschap aan een grotere groep te gaan laten zien, met als consequentie dat ik zichtbaar mag gaan worden.

Even terug in de tijd
Het zal nu ongeveer een jaar geleden zijn dat ik besloot te gaan beginnen met de vrouwencirkels. En dat betekende dat ik zichtbaar moest worden. Want ja, een vrouwencirkel in je eentje zonder deelnemers, dat was niet wat ik voor ogen had. 😉

En eerlijk gezegd weet ik niet eens meer hoe ik de vrouwencirkels zichtbaar heb gemaakt. Het zal voornamelijk mond-op-mond geweest zijn. Dat is dan weer het voordeel van in een kleinere stad te wonen. En Facebook heeft mij enorm geholpen in het zichtbaar worden. En dan bedoel ik niet alleen voor PureNes.

Twitter
Van nature ben ik nogal introvert. En ik weet nog goed dat ik mijn eerste tweet op Twitter maakte. Ik was met een vriendin in Eurodisney en kan mij nog zo goed herinneren wat een adrenaline er door mijn lijf ging toen ik hierover postte. Zomaar iets mededelen zonder dat iemand daar om gevraagd had. En dan is Twitter nog redelijk anoniem als ik het vergelijk met Facebook. Bij FaceBook gaat het over persoonlijke contacten, mensen die je echt kent. Maar dankzij Twitter was de eerste hobbel al genomen en was de eerste FB post al iets minder spannend dan de eerste tweet.

En toen was het januari 2014. Nog zo’n stap in zichtbaar worden. Ik schrijf mijn eerste blog, Why wait, en deel het via Facebook. Het was hetzelfde gevoel als dat ik had toen ik ging parachute springen.

2016
En nu dus weer een nieuwe fase. Een nieuwe website is in de maak. En ik ‘moet’ daadwerkelijk met m’n kop erop. En dus mogen er foto’s gemaakt worden. En gelukkig tref ik daar Marianne Zeelenberg, via een vriendin van mij. We hebben telefonisch contact en ik heb gelijk een goed gevoel bij haar. We maken een afspraak en zij zegt nog: “Gaat vast helemaal goed komen.” Waarop ik denk: ”Ja, ja, heb je enig idee wat een hekel ik heb aan op de foto gaan?”

IMG_8105Uit de comfort zone
De drie dagen voorafgaand aan de shoot beginnen de zenuwen en de buikpijn al. “Wat nou als het echt niet lukt? Wat nou als ik echt niet leuk op een foto kan staan? Wat nou…”. en ga zo maar door. De dag breekt aan en het blijkt dat Marianne echt een topper is. Ze weet mij op mijn gemak te stellen, weet mijn wensen te vertalen en zorgt ervoor dat de spontaniteit het wint van mijn zenuwen.

Afgelopen vrijdag ben ik naar haar toegegaan om een selectie te maken van de foto’s. En wat werd ik daar blij van zeg. Alle credits voor Marianne. Zij heeft er voor gezorgd dat je mijn pure ik te zien krijgt. Mijn ziel, mijn blijheid als ik met PureNes bezig ben. Met deze foto’s durf ik de komende tijd wel zichtbaar te worden.

Why wait?
En gisteren kreeg ik de foto’s doorgestuurd om een definitieve keuze te maken. En ik wilde ze het liefst gelijk delen. Omdat ik er zelf zo blij mee ben. En toch hield iets mij tegen…. Oh ja, weer dat zichtbaar zijn.. 😉 En dan blijkt dat het thema dat op oudejaarsavond 2013 is geboren, nog steeds heel actueel is, namelijk Why Wait?

Dus bij deze……

Liefs, Agnes

Wil je op de hoogte worden gehouden van mijn ‘zichtbaarheid’? Like dan mijn pagina op Facebook en ontvang alle nieuwtjes.