stil

Ik ben te lang stil geweest na de crash van MH17. Terwijl het van binnen oorlog was. Heen en weer geslingerd tussen verbijstering, ongeloof, angst, verdriet, hoop, liefde, boosheid, frustratie.

Licht
De eerste dagen lukt het mij nog om licht en liefde te sturen naar deze ramp. Tv en radio zet ik niet aan. Noem het weglopen, maar ik wil en kan de beelden niet zien. Vanuit de hulpverlening heb ik geleerd: wat niet op je netvlies komt, kan er ook niet niet op blijven staan. Werkt voor mij prima.Normaal is Facebook voor mij een welkome afleiding. Lekkere luchtige berichten, genieten van mooie foto’s en uitspraken. En nu merk ik dat ik het luchtige niet meer opmerk. Dat ik alleen nog maar de zwaarte voel, dat ik doorklik op iedere mening.

Terwijl dit ervoor zorgt dat ik ook ga oordelen, iets wat mij geen mooier mens maakt kan ik je zeggen. Ik voel mijzelf daadwerkelijk verzuren.

Het lukt mij dus niet meer om enkel liefde en licht te sturen. En ik voel mij steeds zwaarder worden. Alsof blij zijn niet meer mag, alsof genieten een taboe is.

Schuldgevoel
Afgelopen week heb ik een paar heerlijke dagen gehad met m’n meiden in Vlissingen. En ik heb het niet op Facebook gedeeld, puur uit schuldgevoel. En mijn gevoel wordt bevestigd als ik hoor dat er op het moment geen entertainment is in de vliegtuigen uit respect voor de slachtoffers. WTF (sorry)! Moet je je voorstellen dat je op vakantie gaat met je gezinnetje en dat je nog even extra bewust wordt gemaakt van het feit dat er onlangs een vliegtuig is verongelukt. Over angst zaaien gesproken. Oh ja, en genieten, dat doen we niet meer. Want dat is respectloos voor de slachtoffers. En weer voel ik verdriet en frustratie.

Genieten
Ik deel het in mijn omgeving. Ik blijk hier niet alleen in te staan. We zijn het erover eens: genieten moet, genieten mag, haal alles uit het leven en geniet nooit, maar dan ook nooit met mate.En ik heb het geluk dat ik nu een weekend weg ga met m’n gezin. En terwijl ik dit schrijf in de auto merk ik dat hoe verder we wegrijden, hoe lichter het wordt…

Liefs, Agnes

Licht