/ Purenes / Reacties uitgeschakeld voor Even geen verdoving voor mij….
Vandaag vond ik het heel lastig om aan te geven wat voor mij belangrijk is. En ik voel dat mijn lijf zo dankbaar is dat ik het toch heb gedaan.
Kiespijn
Zo’n 3 weken geleden heb ik tot twee keer toe een verdoving bij de tandarts gehad. Sinds die tijd voel ik mij moe, hangerig en prikkelbaar. Voor die tijd had ik juist meer energie, was opgeladen. Ik let goed op mijn eten, wat mij energie geeft en wat niet. Nu hoef ik daar niet echt moeite voor te doen, alleen te luisteren naar mijn lijf. Maar toch, ik voelde mij zo down. Zou ik soms voedingsstoffen missen, zou ik misschien wel meer vlees moeten eten? Was het een tekort aan B12? Waar kwam toch die energiedip vandaan? Ik wilde het echt heel graag begrijpen.
En toen kreeg ik dit artikel onder ogen, er viel voor mij meteen een heleboel op z’n plek. En bij een meting bij een natuurgeneeskundige bleek er een hoge mate van toxische belasting aanwezig, en een parasiet, waarschijnlijk een souvenir uit Hawaii 😉
Ik voelde mij gelijk een stuk beter omdat ik het een naam kon geven. Dat o.a. verdoving zo’n impact kan geven op je hele gesteldheid.
Noodzakelijk of preventief?
Nu had ik vanmorgen een afspraak bij de tandarts, een noodvulling zou vervangen worden. En je raadt het al: hij stond alweer klaar met z’n spuit Ik zeg: “Moet het echt verdoofd worden?” “Ja, voor de zekerheid.” Voor de zekerheid? Preventief? Ik dacht het niet. Maar wat vind ik dat moeilijk om dat ook te zeggen. Maar ik doe het toch. Ook al vinden ze mij misschien wel raar of apart. Geen verdoving voor mij, als het echt heel erg pijn doet, zeg ik het wel. Dat is oké. Ik denk nog bij mijzelf: Ik heb 3 kinderen gebaard, volgens mij kan dit niet veel erger zijn 😉 . En inderdaad, zo erg was het niet.
Aan de ene kant ben ik trots op mijzelf, aan de andere kant maakt het mij verdrietig dat er zo gemakkelijk verdoofd wordt, dat het lijkt alsof er geen keuze is. Ik ben blij (en mijn lijf ook) dat ik vandaag de keuze heb gemaakt. En dat ik mij er nu bewust van ben dat de pijn wel meeviel.
De angst dat het echt pijn zou doen was groter dan dat het daadwerkelijk pijn heeft gedaan.
/ Purenes / Reacties uitgeschakeld voor Wat de oceaan ons liet zien….Kealakekua Bay, foto: René Brinkhuijsen
Inwoners van Hawaii zeggen dat je in de oceaan tegenkomt wat je op dat moment nodig hebt. De dolfijnen hebben we die eerste dag niet gezien, wel iets anders bijzonders…..
Weet je nog dat ik vertelde over de eerste keer in de oceaan? Er is toen iets gebeurd dat ik nog niet hier gedeeld heb. En als ik het vertel aan mensen in mijn omgeving, dan besef ik mij elke keer weer dat het heel veel indruk op mij heeft gemaakt. Vandaar dat ik het nu nog met je deel, terwijl het al wel even geleden is.
Open water
Goed…. Terug naar die eerste dag in de oceaan. Na het ‘gevecht’ met mijn snorkeluitrusting gingen Jeroen en ik samen op zoek naar de dolfijnen die we met z’n allen vanaf de kant al hadden gespot. De rest van de groep was al naar die plek gegaan. Wij dachten nog: “hoe moeilijk kan het zijn om later bij de anderen aan te haken?” Dat bleek lastiger dan gedacht. We zwommen een tijdje, ondertussen een beetje snorkelend en al die tijd kregen we niets te zien. Niets dan zand en water. Geen koraal, geen vissen en zeker geen dolfijnen. En ook geen spoor van de anderen. Maar goed, we gingen nog wat verder oefenen met snorkelen en dan zou het vanzelf wel goedkomen. Toch??
Tot op een gegeven moment ik mij toch een beetje ging voelen zoals in die film waarin er 2 duikers per ongeluk worden achtergelaten na een dagje duiken. (ik heb het net opgezocht, de film heet “Open water”, geen aanrader als je binnenkort wilt gaan duiken/snorkelen). We keken om ons heen en zagen niets anders dan water, golven en in de verte een paar bootjes. Jeroen sprak zijn ongerustheid naar mij uit, dat het nog zeker 45 minuten zwemmen was naar de kust en dat hij het eigenlijk niet prettig vond om daar alleen te zijn. Ik voelde mij eigenlijk wel veilig met Jeroen in mijn buurt, hij had namelijk de ‘opdracht’ gekregen om er voor mij te zijn, dus ja… wat kon mij gebeuren 😉 Maar zonder gekheid, ik begreep Jeroen heel goed. Ik bedoel, als er één van ons kramp zou krijgen, dan waren we verder van huis. Letterlijk en figuurlijk dan 😉
Great Barracuda, foto: Jeroen van der Sluis
Een vis……
We besloten samen om wat dichter bij de kant te gaan zoeken naar de rest van de groep. En als we ze daar niet zouden vinden, dan zouden we terug gaan naar de kant. Opeens voel ik dat Jeroen niet meer zo heel relaxed aan het snorkelen is. Ik vraag wat er is en hij zegt : ”Niks hoor, zullen we langzaam terug naar de kant zwemmen?” Ik vond het allang prima. Tot zover nog helemaal niets gezien en ik was eigenlijk wel blij dat ik uit het water mocht. Maar ik voel dat er iets niet klopt en boven water eis ik van Jeroen dat hij nu ‘gvd aan mij gaat vertellen wat er nu aan de hand is’. En voor de mensen die mij kennen: gvd gebuik ik echt nooit, dus Jeroen voelde ook wel aan dat het menens was. En hij vertelt mij dat er een vis bij ons zwemt. En zoals Jeroen al had verwacht, flip ik al bij het woord vis, zelfs zonder dat ik hem gezien had. Dus Jeroen geeft aan dat er verder niets aan de hand is als we gewoon rustig verder zwemmen. Nou… ik geloof dat ik nog nooit zo hard gezwommen heb….
En als we dan tenslotte terugkomen bij de kant, waar de anderen natuurlijk allang zijn, is de eerste vraag die we krijgen: “En? Hebben jullie ook zo lekker met de dolfijnen gezwommen?” Grrrr…… Dit is toch zeker een grap? Nee hoor, zij hebben gewoon twee uur met dolfijnen gezwommen. Dussss…..
Het geheim
En dan komt het hoge woord bij Jeroen eruit: “Nee, zegt Jeroen, maar we hadden wel een 2 meter lange Barracuda achter ons aan.” En opeens vallen voor mij de puzzelstukjes in elkaar. Dat mijn gevoel toch goed was dat er iets niet klopte. Dat hij iets voor mij verzweeg en achterhield.
Het bleek dat Jeroen op een gegeven moment een Barracuda had gespot en in eerste instantie dacht dat het een langverwachte dolfijn was. Alleen keek hij iets gemener. En hij had grotere tanden. En hij bleef achter ons aanzwemmen. Jeroen was er helemaal niet gerust op en hij was natuurlijk als de dood dat ik in paniek zou raken. Met alle gevolgen van dien. En daarom had hij niets verteld en al helemaal niets laten zien.
De rest van de groep was erg onder de indruk van het feit dat Jeroen mij op deze manier had beschermd. Uiteraard. Maar op dat moment dacht ik daar toch anders over en dat wil ik je graag uitleggen.
Wat er door mij heen ging
Op het moment dat Jeroen zijn verhaal doet, voel ik mij erg buitengesloten. Het voelt alsof ik er niet echt bij ben geweest. Alsof ik het niet meegemaakt heb. Alsof ik iets gemist heb. Alsof mij een kans is ontnomen om met deze situatie om te gaan. Misschien had ik Jeroen wel enorm verrast, wie zal het zeggen….
En dan komt de gedachte in mij op: “Zie je wel, als er echt iets aan de hand is, dan vertelt hij het mij niet.” Ja… echt, zo werkt mijn mind. Als ik dit verhaal aan anderen vertel, dan herkennen sommigen dit stukje ook. En dat is fijn. En daarom voelt het ook dat ik dit wil delen.
Gelukkig had ik direct door dat dit typisch iets is dat van twee kanten belicht kan worden. Dat dit typisch zo’n situatie is waarin de één binnen een relatie een initiatief neemt, die voor de ander heel anders kan worden geïnterpreteerd. Dat zowel Jeroen, als ik, allebei ‘gelijk’ hadden. Dit maakte dat het geen gedoe werd, en meer een inzicht. En wat voor inzicht….. En dat op dag 1… 😉
Weet je, het is allemaal goed afgelopen. En achteraf weet ik heel zeker dat Jeroen de juiste beslissing heeft genomen door mij de vis niet te laten zien en er niets over te vertellen. Zeker toen Jeroen mij -eenmaal terug in het huisje- de beelden liet zien die hij had gemaakt van onze ‘vriend’. Ik zou zeggen, huiver lekker mee…..
Jeroen, je bent mijn held. I love you!
Opa
Oh ja, om het verhaal helemaal compleet te maken heb ik nog een leuke anekdote. Want volgens de Hawaiiaanse bevolking kom je in de oceaan tegen wat je op dat moment nodig hebt.
De laatste dag komen we in een winkeltje een Nederlandse jonge vrouw tegen. Ze woont op Hawaii en op een gegeven moment hebben we het over de bewuste baai. Dus ik zeg: “We hebben het nu toch over de Barracuda-baai?” “Oh, jullie hebben hem ontmoet?” zegt Marlien, de vrouw in de winkel. We kijken haar enigszins verbaasd en vragend aan. “Ja”, zegt ze, “hij leeft in die baai, hij is alleen en als hij achter je aan zwemt, zwem je gewoon naar hem toe en dan gaat ie vanzelf weg.” Dussss…..
En als klap op de vuurpijl voegt ze er nog aan toe: “Hij wordt de grandfather van die baai genoemd.” En als je dan weet dat Jeroen een hele bijzondere band heeft met zijn overleden opa. Nog steeds kippenvel als ik er op terugkijk. Ik denk dat het gewoon niet de bedoeling is geweest dat ik de Barracuda zou zien. Hij was toch echt alleen voor Jeroen bedoeld…..
/ Purenes / Reacties uitgeschakeld voor Wat is sexy?
Gisterochtend: Jeroen komt de badkamer en draagt een nette blouse. “Oehhh, sexy!” zegt Sterre. Ik vraag:”En wat is voor jou sexy dan, Sterre?” Waarop ze zegt: “Ik heb het nog nooit gezien en ik vind het mooi.” Aha…. zoveel verschillende betekenissen voor het woord sexy. Oh ja, Sterre is 6… 😉
Sexy… Ik vraag mijzelf af wat het woord bij mij oproept. Gek genoeg heeft voor mij het Engelse ‘sexy’ een andere betekenis dan het Nederlandse. Sexy in het Engels is voor mij ‘onweerstaanbaar’, ‘aantrekkelijk’, een soort van ‘classy’ zeg maar. Terwijl het voor mij in het Nederlands doet denken aan korte, zwarte leren rokjes, naaldhakken en een diep decolleté. Grappig eigenlijk om zo naar woorden te kijken.
Het toeval wil dat ik de dag voor de ‘badkamerscene’ een artikel lees van Joe Vennare, waarin hij beschrijft wat hij sexy vindt in een vrouw. En dat deze niet alleen over sex gaan. Ik denk na over wanneer ik mijzelf sexy vind en wanneer ik andere vrouwen sexy vind en merk dat mijn beeld sterk overeenkomt met wat in het artikel wordt beschreven.
Wanneer is een vrouw sexy?
Ik heb het hier bewust alleen over vrouwen, anders dwalen mijn gedachten te erg af ;-). Ik beloof je dat de mannen een andere keer aan de orde komen…..
Wat mij betreft is een sexy vrouw zich bewust van haar vrouw zijn, weet ze hoe te genieten, heeft ze een gezonde dosis selflove en selfcare. Ze heeft een open hart, waardoor ze goed kan ontvangen en zich echt kan blootgeven. En misschien wel het allerbelangrijkste: ze is authentiek. Haar verschijning is geen kunstje, het is wie ze is. En….. op speciale dagen doet ze haar meest sexy kleren aan, omdat ze daar zelf van geniet 😉
Een sexy vrouw vindt zichzelf mooi
Ja, we weten het. En we weten ook hoe mooi andere vrouwen zijn. En nog te vaak gaan we de competitie aan. Beter zijn dan…, mooier zijn dan….. Voor mij een hele bekende valkuil. Dus nu is het tijd voor mijn commitment:
“Lieve, mooie vrouw, je bent zo mooi. Ik vind het mooi om naar je kijken, om erachter te komen welk stukje van mijzelf ik in jou zie. Ik hou van jouw humor, liefde, zorgzaamheid en kracht. En ik hou van jouw onzekerheid, kwetsbaarheid en angsten. En ik merk dat hoe meer ik van jou hou, hoe als vanzelfsprekend ik meer van mijzelf hou.”
Een sexy vrouw geeft zichzelf bloot En dan bedoel ik niet persé door haar kleren uit te doen. Puur, daar gaat het om. Blootgeven door middel van je ogen, woorden en lach. En uit ervaring kan ik je zeggen dat dit bloody scary is. Als alle maskers wegvallen, dan voel ik mij pas echt naakt. Dit doet mij denken aan een quote van Rob Bell: “It’s easy to take off your clothes and have sex. People do it all the time. But opening up your soul to someone, letting them into your spirit, thoughts, fears, future, hopes, dreams… that is being naked.”
Een sexy vrouw leeft haar passie Hier gaat het over nieuwsgierig in het leven staan, nooit uitgeleerd zijn. Wensen hebben, passies. Dingen doen waar je blij van wordt. Energie van krijgt. Als ik te lang dingen doe waar ik niet echt blij van wordt, dan gaat mijn omgeving dat merken. En andersom werkt het ook, als ik mijn passies kan volgen, dan gaat het stromen, dan voel ik mij compleet en dan geniet mijn omgeving met mij mee.
Laatst hoorde ik de volgende uitspraak van mijn vriendin. Haar partner had tegen haar gezegd: “Ik word er heel blij van als jij goed voor jezelf zorgt.” Dus ladies, zorg voor voldoende me-time!
Een sexy vrouw is compleet In mijn ogen accepteert een vrouw die compleet is, al haar eigenschappen. Plus- en vooral ook haar minpunten. Ze houdt ook van zichzelf als ze ruzie zoekt omdat ze ongesteld moet worden, als ze onzeker is of als ze kwetsbaar is. Te lang heb ik gedacht dat deze stukken van mij er niet mochten zijn. Niets is minder waar. Door deze te belichten verdween bij mij de overtuiging dat mijn partner een stuk leegte moest opvullen. Dat ik niet compleet was, dat hij mij compleet maakte.
Een sexy vrouw is een vrouw Deze raakt mij het meest. Te lang ben ik een meisje geweest, immature, playing games, fishing for compliments. All of it. Ik geloof daadwerkelijk dat er op Hawaii een transformatie op dit gebied heeft plaatsgevonden. Alsof ik nu pas vrouw ben, en het ook geloof. Dat ik mijzelf respecteer en niet in de laatste plaats mijn lichaam. Dat ik dankbaar ben voor mijn lichaam. Dat ik eindelijk de stukjes waar ik niet zo blij mee ben, kan omarmen, kan liefhebben. Dat mijn lichaam gezond is. Dat als ik wil sporten, dat ik dat kan. En dat het oké is als ik dat niet wil ;-). Ik voel het van binnenuit. De complimenten, de bevestigingen, het voelde altijd zo korte termijn. Natuurlijk vind ik het fijn als mijn partner mijn lichaam mooi vindt. Maar zoals Joe al aangeeft, het voelt nu meer als respect dan bevestiging. Het komt ook meer binnen. Doordat ik het geloof, kan ik beter ontvangen. En doordat ik beter kan ontvangen is het voor de ander ook veel fijner om te geven. Ik zeg; een ideale win-win situatie dus 😉
Een sexy vrouw staat open Uit ervaring weet ik hoe belangrijk het is om open te zijn en nee, dan bedoel ik niet alleen in de slaapkamer ;-). Om met elkaar te communiceren, te delen (sharing). Dat alles er mag zijn. Luisteren zonder dat iets persoonlijk wordt opgevat. Om hier ook jezelf te laten zien, te laten horen. Je kwetsbaar opstellen. Om dichterbij elkaar te komen, te verbinden.
Ik ben erg benieuwd naar wat sexy voor jou betekent, wanneer jij jezelf sexy vindt en wanneer een vrouw in jouw ogen sexy is.
/ Purenes / Reacties uitgeschakeld voor Een oceaan om in te duiken…..
Wat een reis! Ik zit in de lounge een hotel op een steenworp afstand van het vliegveld van Los Angeles. Net geland vanuit het paradijs en aan het wachten op de vlucht naar Nederland. Met heel veel dankbaarheid kijk ik terug. Op een reis met veel dimensies. Een reis met mooie ontmoetingen, bijzondere vriendschappen, groei, tranen van het huilen, èn van het lachen.
Elementen
Er is geen eiland ter wereld waar alle elementen zo samenkomen als op Hawaii. Jeetje, wat is het daar mooi. Ik heb mogen zwemmen met dolfijnen, in de oceaan. Die hele grote oceaan, waar ik mijn angsten heb mogen overwinnen. Ik had tot die eerste ochtend geen idee hoe bang ik daadwerkelijk was. Ik wist dat ik het eng vond om in natuurwater te zwemmen (in mijn hoofd vanwege de vissen). Maar de oceaan, dat is toch echt andere koek. Tot in de verte kunnen kijken en geen land te zien, golven die zo wispelturig zijn, geen patroon te ontdekken. En de kracht die de oceaan uitstraalt. En dat wij mensen dan iets bedacht hebben waardoor het mogelijk is om te zwemmen en onder water te blijven kijken en te ademen. Het voelde voor mij alsof ik hun leefomgeving verstoorde. Dat wij daar als mensen niet thuishoren.
Metafoor
De oceaan bleek eigenlijk wel een mooie metafoor van het leven. Wat ik voelde was angst voor de diepte, het grootste, angst voor wat ik allemaal tegen zou komen. Angst dat de golven mij zouden overvallen.. pffff…. als ik er nog aan denk… En uiteindelijk gaat het natuurlijk over vertrouwen, vertrouwen in mijzelf.
En dan is het moment dat ik er samen met Jeroen in ga. De mannen krijgen de ‘taak’ hun vrouw te beschermen, er voor haar te zijn. Ik was doodsbang en moest mij totaal overgeven aan Jeroen, hem vertrouwen. Op het moment dat ik eindelijk het water in durf voel ik mij naar de bodem getrokken, mijn duikmasker wil niet lukken, elke golf die er is komt over mij heen, ik probeer met alle geweld boven de golven te blijven, maar hoe harder ik werk, hoe meer golven ik over mij heen krijg. Nu weet ik dat het gaat om overgave, achterover liggen en meedeinen met de golven. En dat ik mij dan 100 kilo lichter voel, ik mijn snorkel equipment helemaal prima zelf kan aandoen en dat het dan genieten is. En dat het stil is onder de golven. En dat het licht is onder water, terwijl het vanaf de kant zo donker leek. En dat er zoveel moois te zien is als je durft te kijken.
Dit proces was voor mij weer een bewijs dat in onze grootste angst vaak het grootste verlangen ligt. Ik was niet meer uit het water te krijgen, ik kon zo genieten, zo in het nu zijn. Al het andere telt niet onder water.
Dolfijnen
Elke ochtend was het weer een verrassing of de dolfijnen ons zouden vinden. En we hadden geluk. Elke dag hebben we ze mogen ontmoeten. Ik kan niet beschrijven hoe bijzonder dat is. Met m’n hoofd onder water kijken hoe ze onder mij door zwemmen, soms rustig, soms wat sneller. Dat ze boven het water uitspringen, spelen, omdat ze dat zelf graag willen. De eerste keer dat ik ze zag kon ik alleen maar huilen om zoveel schoonheid, sierlijkheid, speelsheid, onschuld en liefde. En hun geluid…. magisch…. Dat was voor mij zo speciaal. Ik hoefde ze niet eens te zien, als ik ze al hoorde, maakte mijn hart een sprongetje. Het heeft mij inzicht gegeven dat ik meer mag luisteren naar wat er om mij heen gebeurt.
Thuis
En dan maak ik mij klaar voor de laatste vliegreis. Het is zo fijn om weer naar huis te gaan. Om deze energie mee te mogen nemen naar de kindjes. Ze weer te zien, morgen van school te halen en heel veel te knuffelen en van ze te genieten.
Aloha Hawaii and the ocean, mahalo for showing me the fear and the beauty.
Mahalo Jeroen for being there for me when I was transforming my fear for the ocean into surrender.
“Are you going home or are you leaving home?” vraagt een man naast mij in het vliegtuig. Het is het begin van een bijzonder gesprek. “Are you an artist?” is zijn tweede vraag. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat ben ik niet. En hij begint uit te leggen dat hij vindt dat iedereen een artiest is. De computerprogrammeur, de bouwtekenaar, de accountant, de timmerman, de kok en ja, ook ik.
Het geeft mij iets om over na te denken. Bij het woord ‘artist’ denk ik groot, Pink, Rembrandt, Oprah Winfrey, allemaal groot en bekend… Terwijl iedereen bezig is om zijn of haar wereld een beetje mooier te maken met zijn of haar gift.
Ik besef mij dat het gesprek heel anders had geweest als zijn eerste twee vragen waren geweest :”Where are you from?” en “What do you do for a living?”.
Vlak voor zijn verjaardag zegt hij tegen zijn vrouw en twee kinderen dat hij weet wat hij voor cadeau wil hebben. Nee, geen sokken of een nieuwe trui. Hij wil ‘questions’. Hij zegt: “Ik vroeg hen om zich voor te stellen dat ik er niet meer zou zijn en wat ze mij dan nog allemaal zouden willen vragen. En dan als een wonder kom ik weer tot leven en kan ik al hun vragen nu beantwoorden.
Hij kreeg van zijn vrouw 33 vragen, zijn oudste zoon 67 vragen en zijn jongste zoon stelde meer dan 100 vragen.
Ik vraag hem of hij artiest is en hij vertelt dat hij ‘storyteller’ is. Hij vertelt de verhalen van personen uit de geschiedenis. Hij brengt het geschiedenisboek tot leven. Omdat hij ervan overtuigd is dat de verhalen verteld moeten worden. Dat je je kennis doorgeeft in dit leven, dat je alle vragen beantwoordt. En dat je zelf ook vragen blijft stellen. Om de verhalen van anderen te horen.
Hij geeft mij een flyer van zijn werk. Uitgedost in een 17e eeuws kostuum vertelt hij het verhaal van John Weley (1703). En ik word enorm geraakt door wat er op de achterkant staat:
Do all the good you can,
By all the means you can,
In all the ways you can,
In all the places you can,
At all the times you can,
To all the people you can,
As long as ever you can!
Bijna is het dan zover! Nog 2 nachtjes slapen en dan ga ik op weg naar Hawaii, samen met mijn allerliefste lief.
Hoe het begon Ik geloof dat het september was dat Charlotte Norell (http://www.passionofheart.com) mij een flyer in mijn handen drukte : “Are you and Jeroen going with me?” Ik kijk op de flyer en zie dat ze een hele gave retreat gaat geven….. op Hawaii. Ik dacht nog, die is gek…. alsof dat zou kunnen…. En de flyer verdwijnt ergens in een la. Tot ik ‘m bij het opruimen weer tegenkom. Het klinkt echt wel heel gaaf. En hoe tof zou het zijn dat Jeroen de manier van training die ik heb gevolgd ook kan ervaren. Maar.. Hawaii…. en dan ook nog eens 8 dagen…. Maar goed, Jeroen is enthousiast, altijd wel in voor nieuwe dingen, en zeker in zo’n mooie omgeving.
En dan de kids… Allemaal stemmetjes, schuldgevoel, ‘kunnen we dat wel maken’… je kent ze vast wel. En toch bel ik mijn moeder: “Eh.., mam….” Ze gaat overleggen met m’n vader en nog geen 3 minuten later belt ze terug : “Ik heb 2 woorden voor je… BOEK MAAR.” De dankbaarheid die dan door mij heenging hoef ik denk ik niet te beschrijven, sterker nog… die is niet te beschrijven. En terwijl ik dit schrijf, voel ik kippenvel en tranen opkomen.
De Misses aan het stuur Diezelfde avond heb ik geboekt. Met trillende handen hou ik mijn vinger bij de vliegmaatschappij op de knop. “Weet je het zeker, Jeroen? Gaan we het echt doen?” En ja, ik heb geklikt. Zoveel adrenaline ging er op dat moment door mij heen. Het liefst had ik het met jullie gedeeld op Facebook. Iets hield mij tegen. Een stemmetje, ik noem ze mijn Misses. Zo zijn er bij mij onder andere een Miss Unworthyness, een Miss Guilt, een Miss Shame en een Miss Shock.
Miss Shame en Miss Unworthyness zijn in gesprek: “Wie ben ik nou om zo’n reis te maken?” “En dat in deze tijd?” “Zoveel mensen die het zo moeilijk hebben”. Die avond waren ze sterker en hebben mij overtuigd om het niet te delen. Totdat ik merkte, dat als ik het aan iemand -voorzichtig en klein- vertelde, diegene ook echt kon genieten voor ons. Dat ik door het te delen iemand ook deelgenoot maak van de reis. Dat ik jullie eigenlijk gewoon mee kan nemen op onze reis.
En nog steeds zijn Miss Shame en Miss Unworthyness hun best aan het doen om mij te overtuigen het klein te maken. Ik snap ook dat dit uit bescherming is. Dat het veiliger is om niet anders te zijn dan anderen. Ga gewoon met de stroom mee, steek je kop niet boven het maaiveld uit, je kent de overtuigingen misschien wel.
Ga je mee? Toch besluit ik nu om het te delen. Om je mee te nemen om de bijzondere reis dit ik (wij) gaan maken. Dat jij met mij mee gaat genieten van al het moois dat daar is. En dat je er ook voor me bent als ik mijn kindjes mis, want dat gaat zeker gebeuren. Pfff…. als ik al denk aan morgenavond…. Ik weet dat ze het echt heel leuk vinden om bij opa en oma te zijn, maar ik ga hun lieve, soms kleffe, knuffels echt enorm missen. En toch gaan zij in mijn hart gewoon mee. De mate van verbinding is tenslotte niet afhankelijk van de afstand, toch?
Of zoals in de uitnodiging staat: “The difference between the Western and the Hawaiian culture is that in the Western you need to see it before you can understand it. In Hawaii you just need to feel it.” Ken Kamakea
Milan (11) heeft vandaag zijn spreekbeurt. Gisteren zei hij tegen mij: “Mam, ik ben eigenlijk best zenuwachtig.” Mijn eerste reactie was dat ik hem wilde zeggen dat dit toch helemaal niet nodig was. Gelukkig slikte ik mijn woorden op tijd in en ik legde hem uit dat bij mij zenuwachtig zijn betekent dat ik alert ben en dat ik mij goed kan concentreren.
Dat ik het in mijn lijf kan voelen als het mij helpt en wanneer het mij tegenwerkt. Ik vertelde hem dat ik laatst voor een groep ‘moest’ staan en dat ik zo zenuwachtig was dat ik er misselijk van was, en dan bedoel ik ook echt heel misselijk. Ik dacht echt dat ik ziek was en was in staat om naar huis te gaan. Kijk, en dan is zenuwachtig zijn niet zo handig. Milan schudde zijn hoofd en zei dat hij het zo erg gelukkig niet had.
Vanmorgen oefent hij nog even zijn spreekbeurt. Of we nog tips en tops hadden. Wat zijn grootste talent is, is dat Milan zichzelf is en ik geef hem de tip om echt zichzelf te zijn en zijn verhaal te vertellen. “Dit is jouw moment.” Net voor hij de deur uitgaat zegt hij nog even: “Jij durft niet wat ik nu ga doen, hè mamma?” “Nee schat, dat durf ik nog niet.” En ik zie hem groeien.
Onderweg naar school zegt Milan tegen pappa: “Ik ben eigenlijk helemaal niet zo zenuwachtig meer, gelukkig heb ik het nog een keer kunnen oefenen. Ik heb er eigenlijk wel zin in.”
En laat nou deze trotse moeder al de hele ochtend misselijk zijn 😉
Stel je voor: oudejaarsavond 2013: Een leuk feestje thuis in het vooruitzicht, de eerste vrienden komen binnen. Ik heb echt enorm veel zin in champagne en een vriend zegt: ‘Dat mag pas om 12 uur.’ Waarop ik reageer: ‘Van wie?’ En vervolgens op dat moment -met meerdere overigens ;-)- heerlijk genoten van de champagne.
Op dat moment was voor mij een nieuw thema geboren:
Why wait?
Voor zolang ik mij al kan herinneren ben ik aan het wachten: wachten tot het juiste moment, wachten tot iets perfect is, wachten tot het helemaal af is, wachten tot ik er klaar voor ben. En ook met deze site merk ik het. Stemmetjes die mij zeggen dat de kleuren nog niet perfect zijn, dat er eerst een logo moet zijn, dat ik eerst een goed plan moet uitstippelen…. bal, bla, bla…. Natuurlijk weet ik dat deze stemmetjes mij willen beschermen, dat ze op bepaalde punten gelijk hebben. Maar ik besef mij ook heel goed dat ze mij ook zo vaak -onterecht- hebben tegengehouden, afgeremd.
Dus nu is het moment, ik geef mijzelf ‘groen licht’. Het voelt heel kwetsbaar, eng ook wel. Het voelt als een stukje van mijzelf blootgeven. Iets waar ik heel erg naar verlang, en tegelijkertijd mijn grootste angst is.
“Life is about moments, don’t wait for them, create them!”
Vandaag vond ik het heel lastig om aan te geven wat voor mij belangrijk is. En ik voel dat mijn lijf zo dankbaar is dat ik het toch heb gedaan.
