Lieve Milan,
Op de een of andere manier raakt het mij elke keer rond jouw verjaardag. En denk ik weer terug aan de avond en de nacht van je geboorte. Aan de dag dat ik moeder werd en geen idee had wat mij overkwam. Wat was je een kwetsbaar mannetje. In sneltreinvaart op de wereld gekomen en toch nog niet helemaal klaar voor deze wereld.
Na 10 dagen zaten we alweer in het ziekenhuis omdat je koorts had. En dat bleek niet helemaal normaal voor zo’n jonge baby. Ik geloof niet dat het destijds tot mij door is gedrongen hoe ernstig het was. En misschien onbewust wel. En vond ik het lastig om mij aan je te binden. Bang om je kwijt te raken. Uiteindelijk bleek het een urineweginfectie te zijn en waren we er gelukkig op tijd bij, voordat je nieren zouden zijn aangetast.
10 dagen in het ziekenhuis, omdat je antibiotica nodig had. En daarna nog een jaar preventief omdat je nog niet geopereerd kon worden. Elke dag gaf ik met pijn in mijn hart je de dosis. Je vond het zo vies, het was ook zo zoet. Misschien lust je daarom geen snoep, dat is dan wel weer een voordeel 😉
Je was en bent zo’n gevoelig mannetje. Als baby was je zo snel overprikkelt, en wat deden wij? Wij namen je overal mee naar toe, “je moest er maar aan wennen”. Achteraf gezien heel pijnlijk natuurlijk, we wisten niet beter.
Toen je in groep 4 zat, begon je scheurtjes te vertonen. Je vond het moeilijk in de klas, vroeg letterlijk aan ons of wij aan de juf konden vragen of je het jaar mocht overdoen. Je wist en weet zo goed wat voor jou het beste is.
Ik vind het zo fijn voor je dat je nu in je eigen tempo het leven mag ontdekken. En ik zeg het wel vaker tegen je: laat niemand je wijsmaken dat je je niet kan concentreren: als je echt geïnteresseerd bent in een onderwerp, is er niets mis met je concentratie. 🙂
Morgen word je 12. Een nieuwe fase. Ik hoor dat je stem al zwaarder wordt, je weet steeds beter wat je leuk vindt en wat niet. Nu zit je bij de jeugdbrandweer. En een pieper voor je verjaardag gekregen… Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Nog even en dan eten er opeens 2 niet meer mee als de pieper gaat 😉
Volgend jaar groep 8. Dan hoor je bij de oudsten van de school. Terwijl het nog maar zo kort geleden lijkt dat je in mijn armen werd gelegd.
Lieve Milan, ik denk dat ik je nu kan laten zijn wie je bent. Jij leert mij hierheen geduldig te zijn, je leert mij dat prestaties niet het allerbelangrijkste zijn. Je hebt mij geleerd weer te vertrouwen op mijn zintuigen en mijn intuïtie.
Ik hou van je, en ik vertrouw je met heel mijn hart. Je bent mijn kanjer. Mijn oudste grote kerel. Ik ben enorm trots op je.
En dan opeens komt het nummer van Marco Borsato in mijn hoofd: Samen voor altijd….. En pink ik een traantje weg….
http://www.youtube.com/watch?v=sB4fibkrWHQ
Ik hoor bij jou
Jij hoort bij mij
We blijven samen voor altijd
Ik laat je nooit alleen
Je maakt me blij
Ik hou je vast
En laat je vrij
En ik vertrouw erop dat jij de weg wel weet
Maar stiekem kijk ik toch een beetje mee
Liefs van mamma….
